கொல்லும் மன சாட்சி

அன்றொரு நாள்

எனக்குப் பதினெட்டு
என் மூத்தவர்க்கோ
பல நூற்றாண்டு

அடி முடி அறியப்படாத மொழி
அனைத்துப் பிரபஞ்ச‌
உயிர்களுக்கும்
ஒரு படி
முன்னோடி

மொத்தத்தில்
தமிழ் என்பதற்க்கு
ஒரு பொருள் பொதிவு
மட்டுமல்ல‌
உள்ளதே இங்கே
ஓராயிரம் உட் பொருட்கள்

எப்படி மறந்தேன்
எதற்க்காய் மறுத்தேன்
எந்தையும் தாயும்
கொஞ்சிக் குலாவிய
தேசம்
பாட்டனும் பாட்டியும்
பக்குவமாய் வளர்த்த
பாரம்பரியம்

சில பத்திருபது ஆண்டுகள்
சிரித்தழுது போகும்
இந்த
உயிர் காப்பதற்க்காய்
திட்டமிட்ட
சதிகளுக்கிணைய
எப்படி
திசைகளின்றிச் சிதறினேன்

மண் துறந்து வந்ததற்க்கு
மக்கியதாய்
பல காரணங்கள்
கடல் கடந்து வாழ்வதற்க்கு
என்னிடம்
கச்சிதமாய்ச்
சில வாதங்கள்

திருடு போன
என் இளமையும்
சகாப்தமாய் ஆன
என் சகாக்கள் உயிர்களும்
எதிர் எதிர்க் கண்டங்களில்
முன்னது அகதியாயும்
பின்னவர்கள் மாவீரர்களாயும்

தீர்க்கதரிசனமென்று
தினவாகச் சொல்லியுள்ளேன்
உயிர்ப் பயத்தால்
உதறி வந்தேன் என்பதை
என் உள்ளம்
மட்டுமே அறியும்

போனவை
போனவையாகட்டும்
புரையேறிய பொய்களாய்

காலங்கள் கனிந்து வந்தனவே
அப்பொழுதும்
என் கடமையில்
உண்மை
ஏன்
உள்ளபடி இருக்கவில்லை?

அப்பொழுதோ
உதிர்ந்து விடும்
இந்த
உயிர் காப்பதற்க்காய்
இப்பொழுதோ
எப்பொழுதேனும்
கூடிய
இந்த
இருப்பை
பத்திரப்படுத்துவதற்க்காய்

கடல் கடந்து
வந்து அன்று
அடக்கி ஆண்டவர்கள்
இன்று எம்மை
கண்டங்கள்
தாண்டிக் கொணர்ந்து
கட்டுக்குள் வைத்து
ஆள்கிறார்கள்

மேற்குலகும்
மேதாவிகளும்
சுழலும் பொருளாதாரத்திற்க்காய்
சூழ்ச்சிகள் செய்து
என்னைப் போன்றவர்களை
சுற்றிப் பின்னிய வலை

விளக்கெரிக்குமென்று
தெரிந்தே
வீழ்ந்து விட்ட
விட்டில்களில்
நானும் ஒருவன்

உச்சக் கட்டப்
போரிலாவது
நான்
ஒரு கல் சுமந்திருக்கலாம்
மாறக
இங்கே
அறு சுவை உண்டு
அரைத்தூக்கம் கொண்டவர்களோடு
என்னையும்
இணைத்துக் கொண்டேன்

கொல்கிறதே மன சாட்சி
எப்பொழுதும் போகும்
என் உயிருக்காய்
இக்கணமும்
சந்தேகத்திற்க்கிடமான
இந்த
இருப்பிற்க்காய்
இழக்கக் கூடாதவற்றையெல்லாம்
இழந்து

நான் மட்டுமல்ல
என்னைப் போன்ற பல
நாங்கள்
நாட்டை விட்டு வந்ததே
நடந்திருக்கக் கூடாத தவறு.

உற்சவ மூர்த்திகள்

எதிர் எதிர்க் கரைகளில்
மெளனமாய்
ஒதுங்கும் படகுகள்

அலைகளின் ஆரவாரம்
மட்டும்
ஆழமாய் எங்கள் மனங்களில்

விழிகள்
வியந்து கொண்டிருக்கும்
ஊமை நாடகத்திற்க்கு
இசை கோர்த்துக் கொண்டிருக்கும்
இதயங்கள்

பால பாடம் முதல்
பால்ய பாடங்கள் வரை
ஒன்றாய் படித்தவர்களாக மட்டுமே
ஊர் அறியும்

ஒளிந்து வளர்ந்த‌
எங்கள் காதல் மட்டும்
ஒரு பட்ச்சிக்கேனும்
பரிட்ச்சயத்திலில்லை

உடன் படிக்கைகளால்
உடைந்த சமூகம்
வர்க்க பேதங்களும்
வாழ் வியலும்
வரிந்து கட்டி வளர்த்த‌
எதிர் எதிர்ப் பார்வை

இருபது வருட இடைவேளைக்குப் பின்
தொடரத் துடிக்கின்ற‌
துரதிர்ஸ்டக் காவியம்
இன்று
ஒற்றைக் கூரையின் கீழ்
உத்தியோகத்தர்களாய்
உலாவரும் கோரம்

நாளொன்றின் பெரும் பொழுதுகள்
நகர்வது உன்னோடுதான்
உன்
உடையின் முடிவில்
ஊஞ்சல் கட்டி ஆடும்
என் மனம்

உன்னையும் என்னையும்
தலைவியாய்த் தலைவனாய்
வெவ்வேறு தர்பார்களில்
பொருத்திப் போற்றும்
சுற்றம்

இடுக்குகள் தேடி
இழையும்
ஈரத்தின் பயணம் போல்
அநாவசியப் பார்வைகளால்
அடிக்கடி ஒருவரையொருவர்
அழையும் நாம்

மெளனமாய் அசைவுகளும்
இதயங்களோடு இசையுமாய்
எமது வாழ்க்கை
இன்னமும் விரியும்

ஏனெனில்
அலுவலகம் முடிந்த‌
அடுத்த சில மணிகளில்
நீ உன் கணவனிடமும்
நான் என் மனைவியிடமும்
சந்நிதி திரும்ப வேண்டும்.

கனவின் குழந்தைகள்

பிறந்த மேனியும்
பொக்கைச் சிரிப்புமாய்
இயற்க்கையின் படைப்பாய்
இருக்க முடிந்ததில்லை
இங்கே

ஆடைகள்
அணிந்த பொழுதே
ஆசைகளையும்
அணிவித்தார்கள்
மழலைச் சொற்களின்
பொருள் உணர்ந்தபொழுதே
பொய்களையும்
ஊட்டிவித்தார்கள்

தன்னினத்திடம்
தானே
தட்டிப் பறிப்பதில்லை
நிர்வாண விலங்குகள்

உற்றது பசியிருக்க
தான் உண்டு மகிழ்ந்ததில்லை
ஜந்தறிவுச்
செல்வங்கள்

கோழைகளை வீரர்களாயும்
அதிகப் பிரசங்கிகளை
அதி மேதாவிகளாயும்
அவரவர் அறிவுக்கேற்ப்ப‌
அலப்பலாய் வளர்த்ததில்
முட்டாள் முயல்கள்
வெற்றியின் எக்காள‌த்திலும்
அமைதியான ஆமைகள்
தோல்வியின் மெளனத்திலுமாய்

நீயாய் இரு
சமத்துவம் செய்
மென்மையாய் நேசம் கொள்
இவைகளெல்லாம்
எப்பொழுதும்
எவருக்கும்
எட்டாக் கனிகளாய்...

பதிலில்லாக் கேள்விகள்

ஆசீர்வாதமா? சாபமா?
அலைகள் அடித்திருக்கும்
ஊரில்ப் பிறந்தும்
ஆரவார உறவுகளின்
அரவணைப்பில் வளர்ந்தும்
ஆளில்லா தேசத்தில்
ஒற்றை மரமாய்

தவமாய்ப் பெற்ற‌
மகனாய் இருந்தும்
தாயின் மடியும்
தந்தையின் தோள்களும்
தழுவியதானதாய்
வளமான வளர்ப்பிருந்தும்
தறிகெட்ட வாழ்க்கையின்
தத்துப் பிள்ளையாகி

உரிமை கொண்டாட‌
உறவுகள் இருந்தும்
பகிர்ந்துண்ண பக்கத்தில்
பக்குவமாய்த்
துணை இருந்தும்
தனிமை நெஞ்சமிது
ஊமைக் காயத்துடனாய்

முற்றுப்புள்ளிகளற்ற‌
கேள்விப் பயணத்தில்
ஆரம்பம் முடிவுபற்றிய‌
அறியாமையில் அழுந்தி நின்றும்
விடைகள் விசாரிக்கின்ற‌
விரும்பத்தகா மனிதனாய்

இந்த இருப்பு
ஆசீர்வாதமா? சாபமா?

இது பாதி இதுவும் பாதியாய்
எந்தப் பாதியில்
இந்த நிமிடமென்பது தான்
என்னுள்
வேள்வியாய் எரியும்
விடை காணாக் கேள்வி?

மெளனமாய் ஒரு நாடகம்

விழிகள் மூடியபடி
வெற்றுப் பார்வையில்
இவர்கள்
பங்காளர்கள்
இப்பொழுது
பார்வையாளர்களாய்

சர்வ அடங்கல்களுடன்
சர்வமே தஞ்சமாய்
இது இது
நடக்கும் என்ற‌
இரும்பு மனம் தகைந்து
எதுவும் நடக்கும்
என்ற
இயலாமை
விழித்தெழுந்து

படியளத்தல் மட்டுமா
படைத்தவன் செய்கின்றான்
அடுத்தகணத்தின் இருப்பிற்கும்
அவனிடமே இருக்கும்
சுருக்கு

தருவது போல்த் தந்து
எடுப்பது போல் நாடகமாடி
அச்சம் தவிர்
தன்னைச் சரணடை
கணம் தவறாத‌
கற்ப்பித்தல்

எது உண்மையென்று
அறிந்த‌
இறைவனை உணர்ந்த மனிதம்
இல்லையில்லையென்று
சக மனிதத் திறமையில்
சரணடைந்திருக்கும்
மனிதன்

மனிதமும் மனிதனும்
முட்டி மோதுகையில்
ஒன்றுக்குள் ஒன்றாய்
அந்த ஒருவனிடமே
யாசிக்கும் தஞ்சம்

இதன் முடிவு தெரிவதற்குள்
இவன்
முடிவு வ‌ந்து விடலாம்
அப்பொழுதும்
நாட‌க‌த்தின் த‌லைவ‌னுக்கே
அந்த‌ நாலும்
தெரிந்திருக்கும்.