கொல்லும் மன சாட்சி

அன்றொரு நாள்

எனக்குப் பதினெட்டு
என் மூத்தவர்க்கோ
பல நூற்றாண்டு

அடி முடி அறியப்படாத மொழி
அனைத்துப் பிரபஞ்ச‌
உயிர்களுக்கும்
ஒரு படி
முன்னோடி

மொத்தத்தில்
தமிழ் என்பதற்க்கு
ஒரு பொருள் பொதிவு
மட்டுமல்ல‌
உள்ளதே இங்கே
ஓராயிரம் உட் பொருட்கள்

எப்படி மறந்தேன்
எதற்க்காய் மறுத்தேன்
எந்தையும் தாயும்
கொஞ்சிக் குலாவிய
தேசம்
பாட்டனும் பாட்டியும்
பக்குவமாய் வளர்த்த
பாரம்பரியம்

சில பத்திருபது ஆண்டுகள்
சிரித்தழுது போகும்
இந்த
உயிர் காப்பதற்க்காய்
திட்டமிட்ட
சதிகளுக்கிணைய
எப்படி
திசைகளின்றிச் சிதறினேன்

மண் துறந்து வந்ததற்க்கு
மக்கியதாய்
பல காரணங்கள்
கடல் கடந்து வாழ்வதற்க்கு
என்னிடம்
கச்சிதமாய்ச்
சில வாதங்கள்

திருடு போன
என் இளமையும்
சகாப்தமாய் ஆன
என் சகாக்கள் உயிர்களும்
எதிர் எதிர்க் கண்டங்களில்
முன்னது அகதியாயும்
பின்னவர்கள் மாவீரர்களாயும்

தீர்க்கதரிசனமென்று
தினவாகச் சொல்லியுள்ளேன்
உயிர்ப் பயத்தால்
உதறி வந்தேன் என்பதை
என் உள்ளம்
மட்டுமே அறியும்

போனவை
போனவையாகட்டும்
புரையேறிய பொய்களாய்

காலங்கள் கனிந்து வந்தனவே
அப்பொழுதும்
என் கடமையில்
உண்மை
ஏன்
உள்ளபடி இருக்கவில்லை?

அப்பொழுதோ
உதிர்ந்து விடும்
இந்த
உயிர் காப்பதற்க்காய்
இப்பொழுதோ
எப்பொழுதேனும்
கூடிய
இந்த
இருப்பை
பத்திரப்படுத்துவதற்க்காய்

கடல் கடந்து
வந்து அன்று
அடக்கி ஆண்டவர்கள்
இன்று எம்மை
கண்டங்கள்
தாண்டிக் கொணர்ந்து
கட்டுக்குள் வைத்து
ஆள்கிறார்கள்

மேற்குலகும்
மேதாவிகளும்
சுழலும் பொருளாதாரத்திற்க்காய்
சூழ்ச்சிகள் செய்து
என்னைப் போன்றவர்களை
சுற்றிப் பின்னிய வலை

விளக்கெரிக்குமென்று
தெரிந்தே
வீழ்ந்து விட்ட
விட்டில்களில்
நானும் ஒருவன்

உச்சக் கட்டப்
போரிலாவது
நான்
ஒரு கல் சுமந்திருக்கலாம்
மாறக
இங்கே
அறு சுவை உண்டு
அரைத்தூக்கம் கொண்டவர்களோடு
என்னையும்
இணைத்துக் கொண்டேன்

கொல்கிறதே மன சாட்சி
எப்பொழுதும் போகும்
என் உயிருக்காய்
இக்கணமும்
சந்தேகத்திற்க்கிடமான
இந்த
இருப்பிற்க்காய்
இழக்கக் கூடாதவற்றையெல்லாம்
இழந்து

நான் மட்டுமல்ல
என்னைப் போன்ற பல
நாங்கள்
நாட்டை விட்டு வந்ததே
நடந்திருக்கக் கூடாத தவறு.