கனவின் குழந்தைகள்

பிறந்த மேனியும்
பொக்கைச் சிரிப்புமாய்
இயற்க்கையின் படைப்பாய்
இருக்க முடிந்ததில்லை
இங்கே

ஆடைகள்
அணிந்த பொழுதே
ஆசைகளையும்
அணிவித்தார்கள்
மழலைச் சொற்களின்
பொருள் உணர்ந்தபொழுதே
பொய்களையும்
ஊட்டிவித்தார்கள்

தன்னினத்திடம்
தானே
தட்டிப் பறிப்பதில்லை
நிர்வாண விலங்குகள்

உற்றது பசியிருக்க
தான் உண்டு மகிழ்ந்ததில்லை
ஜந்தறிவுச்
செல்வங்கள்

கோழைகளை வீரர்களாயும்
அதிகப் பிரசங்கிகளை
அதி மேதாவிகளாயும்
அவரவர் அறிவுக்கேற்ப்ப‌
அலப்பலாய் வளர்த்ததில்
முட்டாள் முயல்கள்
வெற்றியின் எக்காள‌த்திலும்
அமைதியான ஆமைகள்
தோல்வியின் மெளனத்திலுமாய்

நீயாய் இரு
சமத்துவம் செய்
மென்மையாய் நேசம் கொள்
இவைகளெல்லாம்
எப்பொழுதும்
எவருக்கும்
எட்டாக் கனிகளாய்...