காத்திருப்பு

இதயத்துப் பரவசம்
இதழோரப் புன்னகையில்
ஞாபக நினைவுகள்
விழியோரக் கவிதையில்

இமைகள் மூடியபடி
இறுகி இருப்பதுண்டு
மூடி வைத்த விழிகளுக்குள்
உன்
முகம் பார்த்து முகம் பார்த்து
காதல் எனும்
கடுந் தீயில்
நான்
கரையின்றிக் கரைவதுண்டு

மனித சஞ்சாரம்
மறுத்த‌
ஒரு மலைப் பிரதேசம்
விஞ்ஞான விந்தைகள்
துறந்த‌
மஞ்சள் நிறத்து
மாலைப் பொழுது
சில‌
விண் முகில்களின்
கண்ணசைப்பில்
உன்
விபரம் கேட்டேன்
நீ
உறங்குவதாய்ச்
சொல்லின அவை

உனக்கு உறக்கம்
என‌க்கோ
எப்பொழுதும்
ஊன் உறக்கமின்றி
உன்னையே எண்ணிய‌
மயக்கம்

முதியவனின்
உள்ளங்கைகளைப் போல்
ஏராள மடிப்புகளுடன்
என் இதயம்
அதன்
ஒவ்வொரு மடிப்பிலும்
ஒளித்திருக்கும்
உன் உருவம்
எப்பொழுது
கலையும்
உன் உறக்கம்
இங்கே கிடைக்குமா
எனக்கு வெளிச்சம்
காத்திருக்கிறேன்.

நினைவாஞ்சலி

மரணம்
வாழும் மனிதர்கள்
த‌ங்கள்
வாழ்க்கை நெறிகளை
மறு பரிசீலனை
செய்ய வேண்டி
மறைந்தவர்கள் அடிக்கும்
எச்சரிக்கை மணி

சங்கீதக்
கதிரைச் சுற்றில்
களவாடப்பட இருக்கும்
கடைசி இருக்கைக்கான‌
போட்டி
நீயா நானா
முந்திக் கொள்வது யார்
உறவுகள் ஒன்றையொன்று
உள் விசாரணை செய்து கொள்ளும்
நேரம்

வாழ்ந்தவர்கள் மறைகையில்
அழுகை
வெறும்
அரிதார ஆரம்பம்
அடுத்தது என்பதுதான்
கடிதான கலவரம்

எல்லா மரணங்களுமே
வாழ்க்கை பற்றிய விசாரணைகளோடு
வழக்குகள் தொடுப்பதில்லை
ஆயினும்
எந்த மரணமும்
எவர் ஒருவரையாவது தொட்டிருக்கும்
இது
எந்த உறவுக்கும்
விதிவிலக்கில்லை

இவைகளெல்லாம் கடந்து
ஒரு மனித மரணம்
மனிதத்தின் மரணமாகுமெனில்
ஒரு
ஊரையே உலுக்குமெனில்
வாழ்ந்து விட்டுச் சென்ற‌
வாழ்க்கையின் அர்த்தம்
வானிருக்கும் வரை
எஞ்சி நிற்க்கும்

இங்கேயும்
ஒரு மரணம்
என்
உறவின் உறவு என்று
என்னை
உற்றுப் பார்க்க வைத்த‌
மரணம்

செய்தி செவிகேட்டு
சாரி சாரியாய் வந்தார்கள்
வயது பேதமின்றி
வணங்கினார்கள்

சற்றே மீறப்பட்ட‌
சராசரி வழமுறைகள்
அயல்வீடு பற்றிய‌
சுக துக்கங்களை
அடுத்தவர்களெல்லாம்
செல்பேசிகளிலும்
இலத்திரனியல் அஞ்சல்களிலும்
விசாரணை செய்து கொண்டிருக்க
இங்கேயோ
க‌டல் கடந்து
வந்தார்கள்

கடைசி
கடைசியாய்
ஒரு தடவையென்று
கண்ணீரோடு
வந்தார்கள்

பதவிகள் எதுவுமின்றியே
பலர் நெஞ்சங்களில்
நீ
செய்து விட்டுச் சென்ற‌
ஆட்சி

அதற்க்கு
இந்த‌
உற்றார் உறவுகளின்
உணர்வு பூர்வ‌
அஞ்சலியே
சாட்சி

உன்
சகோதரர்களின்
நண்பர்களுக்கும்
நீ
சகோதரி
உந்தன்
குழந்தைகளின்
குழாமுக்கும்
நீ
ஒரு தாய்

ஒற்றைச் சொல்
ப‌திலோடு
வெட்டிவிட‌த் துடிக்கின்ற‌
மூத்த‌ த‌லைமுறையின‌ரிடையே
இரு க‌ர‌ங்க‌ள் விரித்து
நீ
இவ‌ர்க‌ளை அர‌வ‌ணைத்திருக்கிறாய்

பசியின்றி வருபவர்க்கும்
உன் வீட்டில் உண்டு
உணவும் உபசரிப்பும்
நல்லதாய் கெட்டதாய்
எவர் வீட்டில்
எது நிகழ்கையிலும்
உன்
பிரசன்னம் இருக்கும்
பாகுபாடுகள் இன்றிய‌
பங்களிப்பு
உன்
பரந்த உள்ளத்தின்
வெளிப்பாடு

எங்கனம் ம‌ற‌ப்போம்
இந்த‌ உற‌வை
அஞ்ச‌லிக‌ளோடு
ம‌ட்டுமே முடிந்து விட‌
ஆயிர‌த்து ஒன்ற‌ல்ல‌
இது
ஆயிர‌த்தில் ஒன்று

உன்னை
தந்ததற்காய்
இறைவனுக்குக்கு
நன்றியாயும்
நீ
எங்களுடன்
வாழ்ந்ததற்காய்
உனக்கு எங்கள்
அஞ்சலியாயும்

இனி
வாழப் போகின்ற‌
எம் வாழ்க்கையை
நாம்
அர்த்தப்படுத்தி
அழைத்துச்செல்வோம்
அதுவே
நாம் உனக்குச் செய்யும்
நினைவாஞ்சலி

உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால்

சில முழுக்கதைகளை விட
அதன் முன்னுரைகள்
மூச்சு முட்டவைக்கும்
சில முன்னுரைகளை விட‌
அடுத்ததாய் வரும் என்னுரைகள்
இதமான இழைவு தரும்

இங்கே நான் என்ற‌
என் கதையில்
எனக்கு, முன்னுரை தந்தவளும் நீதான்
என்னுரையானவளும்
நீதான்

கடல் போல்த் தவித்தவனை
கங்கையாய்த்
தவழ வைத்தாய்

ஆலாய்ப் பறந்தவனை
அரணாய்
அணைத்து நின்றாய்
நெருப்பாய்க் கனிந்தவனை
சுடராய் சுமந்து நின்றாய்
கனவுகளில் கலைந்தவனை
நிஜங்களில் நிற்க வைத்தாய்

வண்ணங்கள் ஏழுதான்
ஓவியக்காரன் தானே அற்புதமானவன்
சொற்களும் ஆயிரமாயிரம்தான்
கதையாய்ப் புனைபவனே
காவியக் காரனாகிறான்

ஒற்றையடிப் பாதையில்லை
வாழ்க்கை
ஒருவர்பின் ஒருவர்
பாதச் சுவடுகள் பற்றி
பயணம் செய்வதற்கு

அகண்டு விரிந்திருக்கிறது
உலகம்
வா அருகருகே கைகோர்த்து
அளவளாவிச் செல்வோம்
இருவரும்

சொல்லித்தந்தவள்
நீதானே
இதைச் சொல்லி மகிழ்வதில்
எனக்கென்ன தயக்கம்

என் சிரிப்பில் நீ சிரித்து
நான் அழுதால் எனை அணைத்து
இணைவாய் இருந்தவளே
இன்று மட்டும்
உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால்
இந்த‌
உள்ளம் பொறுத்திடுமா சொல்

துயரம் துறந்துவிடு
தோழமை நெருங்கி விடு
நீண்டு தெரிகிறது பாதை
வா
தொடர்ந்து செல்வோம் பயணம்....

சொல்லாமலே!

அந்த வருடம்
அந்த நாள்
நீ
மறந்திருக்கக்கூடும்

வெப்பச் சூரியனின்
விரல் விளையாட்டில்
கொதித்துப் புகையும்
பூமியில்
ஒரு மதியப் பொழுது

வியர்வைக் குளியலில்
நனைந்தபடி
நீயும் நானும்
கல்லூரிப் படிகளில்
சாய்ந்திருந்தோம்

அதிகமாய் பேச்சுக்கள் இல்லை
ஏன்
பேசிக் கொள்ளவே
இல்லை எனலாம்
எனக்குப்
பேச்சு மட்டுமல்ல‌
மூச்சுமில்லை

திசை திரும்பியிருந்த‌
உன் முகத்தையே
விழிகளசைவின்றி
நான்
வியந்து கொண்டிருந்தேன்

என்னை உனக்குத்
தெரிவிக்கச் சொல்லி
இரைந்து கொண்டிருந்தது மனம்
சுற்றம் சூழல்
உறவுகள் பார்த்து
சும்மா இரு என்றது
புத்தி

இதயமும் மூளையும்
இட்டுக் கொண்ட‌
சண்டைகளில்
இளைத்துக் குறுகியது
என் உடல்தான்

அதன் பின்
இன்று
மூன்று வருடங்களை
முழுதாய்க் கடந்த பின்னும்
நான் கட்டிய கனவுகளை
உன் காதுகளில்
போடமுடியவில்லை

உன்னைப் பார்த்த பின்பு தான்
பூமி என்ற இந்த‌
பெரும் பரப்பு
ஒரு பெரிய‌
பொருள் படர்ந்த‌
ஓவியம் என்பதைக்
கண்டு கொண்டேன்

கண்கள் பதிக்காமல்
நான் தினம்
கடந்து செல்லும்
பெயர் தெரியாத‌
அந்தப் பெரிய மரமதை
நாணித் தலைகுனியும்
கர்ப்பிணிப் பெண்
ஒருத்தியாய்
நான்
கண்டு கொண்ட பொழுதில்
உன்னையே அதன்
காரணமாய்
உவகை கொண்டேன்

விளக்குக் கம்பங்கள் கூட‌
வித்தியாசங்கள் காட்டின‌
ஒளிர்ந்தவைகள்
உள்ளவர்களாயும்
இருண்டவர்கள்
ஏங்குபவர்களாயும்
எங்கும்
எதிலும்
அர்த்தப் பூக்களே
அர்ச்சனைகள் செய்தன‌

இரைச்சல்களில்
நகருகின்ற‌
இந்த நகரமும்
இசைக் கருவிகள்
பல சேர்ந்த‌
கூட்டு முயற்சியென்று
எனக்குக்
குறிப்புத் தந்தவளும்
நீ தானே

உப்புக்க‌ரிக்கும்
க‌ட‌லுக்கும்
ம‌திய‌ங்க‌ளில்
ஒரு
ம‌ல‌ர்ச்சி உண்டு
க‌ரும் பாறைக‌ளை
முட்டி வ‌ரும் காற்று
க‌ட‌ல் நீரோடு
க‌ல‌க்கையில்
காத‌லாய் ஒரு
வாச‌ம் விளைகிற‌தே
அதை என்னை
வாசிக்க‌ வைத்த‌வ‌ளும்
நீதானே

அந்த வருடம்
அந்த நாள்
நீ மறந்திருக்கக் கூடும்
அந்தச்
சம்பவச் சலனமின்றி
சங்கீதமாய் எங்கேனும்
நீ
சஞ்சரித்துக் கொண்டிருக்கவும்
கூடும்

இப்பொழுதும்
மதியங்கள்
என்னைக் கடந்தபடிதான்
உள்ளன‌
வியர்வைக் குளியல்களும்
என்னை வெறுத்து
விலகவில்லை
ஆயினும்
அன்று தவறியதை
இன்று சொல்லி வைக்க‌
நீ மட்டும்
இங்கே இல்லை.

காதல் வேள்வி (எண்பதுகளின் இறுதியில்)

கேள்விகளின்
வேள்வி இது

விடைகளெதுவுமற்ற‌
இந்த வேள்வியில்
கரைந்து
மாறுமா உன் மனம்
மறையுமா என்
மனதின் கனம்

தினம் ஒரு
புதுக்குறளாய்
உன் புடவை மடிப்பில்
நாளுமொரு நட்சத்திரம்
உதித்து மிளிர்கிற‌தே
என் முன்னால்

செவ்வான‌ச் ச‌ந்திப்பில்
ஒரு சிற்றாளைப் போல்
உத‌டுசிவ‌க்கிற‌ அஸ்த‌ம‌த்தை
ஏழ்மையோடு பார்க்கின்றேன்

இனி
இரவு வரும்
கூடவே
தனிமையும்
ஒட்டி வரும்

இருட்டு ராஜ்ஜியத்தில்
என்
குருட்டு அரசாங்கம்
நிறைகள் நெருங்காத‌
குறைகளின் தழுவல்களோடு
இன்னொரு முடிவு

நாளும் விடியும் காலை
நாளையும் விடியும்
அப்பொழுதும்
உன் புடவை மடிப்பு
ஒரு நட்சத்திரம்
உமிழும்
எனக்கு மட்டும்
விடையெதுவுமற்ற‌
வேள்வியே தொடரும்.....

போய் வா தாயே!!!!!!!

ஒரு சகோதரியாய், தாயாய் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் தன் குடுமபத்துக்கும் அதனை சார்ந்தவர்களுக்குமாய் தன் வாழ்க்கையை அர்பணித்த ஒரு பெண்மணியின் இறுதி சடங்குகளின் பொழுது படிக்கப்பட்ட கவிதாஞ்சலி.

ஒரு தலைமுறைக்கு
வழங்கப்பட்ட வரம்
உன் வருகை.

தாய்மையுடன் தாய் ஒரு
சம்பவம்
தாயாகவே ஒரு தமக்கையார்
அது சரித்திரம்.

கட்டமைப்புகளின்
உறுதியில்
வாழ்க்கை இனிக்கும்
தாய் தந்தை என்ற
தூண்கள்
தவிக்க விட்டு
மறைந்து போனால்
வானம் பார்த்த பூமியாய்
வாழ்வு தொக்கி நிற்கும்.

உன் பருவ வயதில்
உன் முன்னாலும்
கிழித்துப் போடப்பட்ட
எதிர்காலம்
அதை ஒட்டுப் போட
முயன்ற உன்னை
ஊர் பார்த்த பார்வை
பரிதாபம்.

நீ
சுயநலச் சுருக்குகளினுள்
சிக்கியிருந்தால்
இன்று
ஊர் போற்றும்
உன் செல்வங்கள்
யார் யாரோ
எங்கேயோ
எவருக்குத் தெரியும்.

உன் உடன் பிறப்புக்கள்
பிள்ளைகள்
அதன் வம்சங்கள்
அதிஸ்டக்காரர்கள்
வலிகளுடனும்
வாழ்க்கையுடனான
யுத்தங்ளுடனும்
நீ நிலாப்பாட்டுப் பாடி
சோறூட்டியிருக்கிறாயாம்
எனக்குத் தெரியும்
என் வீட்டிலும்
உன் வளர்ப்பில் வந்த பிள்ளையொன்று
எனக்குச்
சிறப்புச் செய்கிறது.

சில பல
பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்
உன் சகோதர சகோதரிகளை
தாய் தகப்பனை விழுங்கியவர்கள் என்றார்களாம்
உண்மையை இன்று தான்
ஊரறியும்.

அவர்கள் தாயை
இழந்தது அப்பொழுதிலல்ல
இப்பொழுதுதான்.

நீ கடவுளால்
பூமியில் வீசப்பட்ட
விதை
ஆல மரமானாய்.

உன் விழுதுகள்
வளர்ந்தன.

அந்த விழுதுகளுக்கும்
இன்று வேர்கள்.

இனி அந்த
வேர்களிலிருந்தும்
விருட்சங்கள்.

இனி வரும்
தலைமுறையிலும்
என்றென்றும்
உன் பெயர்
இருக்கும்.

உன் வருகைக்கும்
அந்த வருகையினால்
இந்த வாழ்க்கைக்கு
நீ
செய்து விட்டு சென்றுள்ள
பெருமைகளுக்கும்
என்றென்றும் நன்றி.


போய் வா தாயே!!!!.